Tellurek bizmutu (Bi2Te3) osiąga masę 800,761 g/mol i przyjmuje postać szarego proszku. Jego gęstość wynosi 7,7 g/cm, a temperatura topnienia 585 stopni w skali Celsjusza. Komórka elementarna tellurku bizmutu posiada strukturę trygonalną. W postaci naturalnej występuje niezmiernie rzadko. Jest półprzewodnikiem, który po domieszkowaniu antymonem lub selenem, staje się istotnym materiałem termoelektrycznym.
Thomas Johann Seebeck urodził się w 1770 w Reval (obecny Tallin) w rodzinie inflanckich Niemców.
W 1802 uzyskał dyplom w zakresie nauk medycznych na Uniwersytecie w Góttingen, jednak poświęcił się doświadczeniom fizycznym – od 1818 roku jako członek berlińskiej Akademii Nauk. Seebeck prowadził badania dotyczące głównie wzajemnych przemian ciepła i elektryczności, magnetycznego oddziaływania prądu elektrycznego, rozkładu temperatur w widmie światła widzialnego oraz polaryzacji chromatycznej.
Jean Charles Athanase Peltier (1785-1845) był fizykiem pochodzącym z francuskiego regionu Somme. W wieku 30 lat zdecydował się porzucić swoje dotychczasowe zajęcie – pracę zegarmistrza i całkowicie poświęcił się badaniu zjawisk fizycznych. Podstawą zainteresowania tych badań stały się zjawiska termoelektryczne i elektromagnetyczne, a także elektryczność atmosferyczna i jej związek z powstawaniem opadów. W tych dziedzinach Peltier opublikował szereg prac naukowych dokumentujących poszczególne eksperymenty. Współczesna nauka, za najważniejsze osiągnięcie fizyka, uważa odkrycie w 1834 roku zjawiska polegającego na wydzielaniu lub pochłanianiu ciepła podczas przepływu prądu na styku dwóch różnych przewodników.
Ogniwa Peltiera mogą pracować jako elementy chłodzące, gdyż wytwarzają różnicę temperatur pod wpływem przepływu prądu. Od odkrycia zjawiska termoelektrycznego upłynęło już ponad 150 lat, ale dopiero rozwój techniki i technologii materiałowej ostatnich kilkunastu lat pozwolił skonstruować dość sprawne i komercyjnie dostępne moduły termoelektryczne, czyli pompy ciepła wykorzystujące efekt Peltiera, które są również nazywane ogniwami Peltiera lub termomodułami.
Oscyloskop to bez wątpienia najbardziej użyteczny przyrząd w projektowaniu, naprawach, strojeniu i kalibracji wszelkiego rodzaju urządzeń elektronicznych. Umożliwia pomiary napięć stałych i zmiennych, czasu, częstotliwości, fazy przebiegów elektrycznych, a przy użyciu przystawek także innych wielkości elektrycznych i nieelektrycznych. Opisanie analogowych właściwości szybkich układów cyfrowych jest niemożliwe bez pomiaru przebiegów. Obraz przebiegu na ekranie oscyloskopu dostarcza natychmiast informacji o jego kształcie, w którym są zawarte wielorakie wielkości metrologiczne.
